Ανάμεσα στα αποτραβηγμένα ορεινά χωρία και τις παραθαλάσσιες σκάλες βρίσκονται μια σειρά οικισμοί, μεσόγειοι, γραμμικά διαταγμένοι πάνω σε ομαλό σκαλί του αναγλύφου.
Πρώτα είναι το Νεοχώρι, ο Πύργος (παλαιά Μάλτα ) και τα Ρίγκλια που στέκουν πάνω απο τους δύο διαμετρικά διαφορετικούς παραθαλλάσιους κλώνους τους , την κοσμική και θορυβώδη Στούπα και τον παραδοσιακό και ήσυχο Άγιο Νικόλαο ( παλαιά Σελινίτσα).
Νοτιότερα είναι η Πλάτσα ,ωραίο κεφαλοχώρι με τις βυζαντινές εκκλησίες της Αγία Παρασκευή και Άγιο Δημήτριο, και τους συνοικισμούς της Πηγή και Κοτρώνι. Επίνειο της Πλάτσας ήταν ο Άγιος Δημήτριος, όπου σώζεται πύργος καπετάν Χρηστέα . Στο δρόμο για το Νομιτσή, βρίσκεται η τρίκλητη βασιλική του Αγίου Νικολάου, βυζαντινό καθολικό μονής. Στην διαδρομή πρός την Λαγκάδα υπάρχουν δεκάδες βυζαντινά εκκλησάκια κοντά στο δρόμο. Αξίζει να επισκευτούμε τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα και τους Αγίους Αναργύρους στου Νομιτσή, τον Προφήτη Ηλία στη θέση Αμπύσολες, σε μικρό νεκροταφείο έξω απο τις Θαλάμες , τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα και την ερειπωμένη Αγία Σοφία στη Λαγκάδα. Στο χωριό Θαλάμες που λεγόταν Κουτήφαρη -όνομα παλαιάς μανιάτικης οικογένειας- υπάρχει κρήνη με εντοιχισμένους αρχαίους λίθους. Στη δροσερή πλατεία του χωριού, υπήρχε ιερό της Πασιφάης, μεταγενέστερα Ινούς, ένα είδος μαντείου που έδινε χρησμούς μέσα απο τα όνειρα που έβλεπαν οι προσκυνητές.
Στη νότια άκρη της Λαγκάδας , στον οικισμό Ξυλαστοριάνικα , ξεχωρίζει ο πανύψηλος πολεμόπυργος του Καπιτσίνου.
Η παραθαλάσσια Τραχήλα ήταν η σκάλα για τις Θαλάμες και τη Λαγκάδα και ένα καλό λιθόστρωτο
μονοπάτι κατηφορίζει απο τον καθένα προς τον μικρό οικισμό που αγκαλιάζει το προφυλαγμένο λιμανάκι του.
Τελευταίος οικισμός της Μεσσηνιακής Μάνης, στα νότια, είναι η μικρή Πολιάνα ( σήμερα Άγιος Νίκων) που φωλιάζει σε ελαιόφυτη λεκάνη κάτω απο την εποπτεία του μοναστηριού του Αγίου Νίκωνα που στέκει κατάκορφα.
Δεν μπορεί κανείς να πεί ότι γνώρίζει πραγματικά την Μάνη κι ακόμα περισσότερο τον Ταϋγετο αν δεν έχει περπατήσει έστω και λίγο στα υπέροχα λιθόστρωτα που συνδέουν τους οικισμούς ή στα μεγάλα μονοπάτια του βουνού.
Οι επιλογές είναι αναρίθμητες και τα μονοπάτια σχεδόν παντού βάτα, αφού οι περισσότερες διαδρομές είναι καθαρισμένες και σηματοδοτημένες. Εκτός απο το Μπίλιοβο μπορεί να δεί κανείς στα μονοπάτια του Βύρου, είτε για μια διάσχιση απο το Εξωχώρι στα Τσέρια είτε για να ανέβει ολόκληρη την χαράδρα, πάνω στην χάραξη του αρχαίου δρόμου που φτάνει στο δάσος της Βασιλικής. Ωραία και σύνχρονα καλντερίμια ενώνουν την Καρδαμύλη με το Πετροβούνι και τη Γούρνιτσα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όσους αγαπούν τα απόμακρα μέρη και τα πιο άγρια τοπία παρπουσιάζει και το μονοπάτι που συνδέει τον Πύργο με το Ελαιοχώρι και απο κει με την Κάτω Χώρα της Μηλιάς.
Η πιο συγκλονιστική πορεία είναι η διάσχιση της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου.
Πηγή: Μεσσηνία, Πηνελόπη Ματσούκα, Εκδόσεις Μίλητος
Πρώτα είναι το Νεοχώρι, ο Πύργος (παλαιά Μάλτα ) και τα Ρίγκλια που στέκουν πάνω απο τους δύο διαμετρικά διαφορετικούς παραθαλλάσιους κλώνους τους , την κοσμική και θορυβώδη Στούπα και τον παραδοσιακό και ήσυχο Άγιο Νικόλαο ( παλαιά Σελινίτσα).
Νοτιότερα είναι η Πλάτσα ,ωραίο κεφαλοχώρι με τις βυζαντινές εκκλησίες της Αγία Παρασκευή και Άγιο Δημήτριο, και τους συνοικισμούς της Πηγή και Κοτρώνι. Επίνειο της Πλάτσας ήταν ο Άγιος Δημήτριος, όπου σώζεται πύργος καπετάν Χρηστέα . Στο δρόμο για το Νομιτσή, βρίσκεται η τρίκλητη βασιλική του Αγίου Νικολάου, βυζαντινό καθολικό μονής. Στην διαδρομή πρός την Λαγκάδα υπάρχουν δεκάδες βυζαντινά εκκλησάκια κοντά στο δρόμο. Αξίζει να επισκευτούμε τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα και τους Αγίους Αναργύρους στου Νομιτσή, τον Προφήτη Ηλία στη θέση Αμπύσολες, σε μικρό νεκροταφείο έξω απο τις Θαλάμες , τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα και την ερειπωμένη Αγία Σοφία στη Λαγκάδα. Στο χωριό Θαλάμες που λεγόταν Κουτήφαρη -όνομα παλαιάς μανιάτικης οικογένειας- υπάρχει κρήνη με εντοιχισμένους αρχαίους λίθους. Στη δροσερή πλατεία του χωριού, υπήρχε ιερό της Πασιφάης, μεταγενέστερα Ινούς, ένα είδος μαντείου που έδινε χρησμούς μέσα απο τα όνειρα που έβλεπαν οι προσκυνητές.
Στη νότια άκρη της Λαγκάδας , στον οικισμό Ξυλαστοριάνικα , ξεχωρίζει ο πανύψηλος πολεμόπυργος του Καπιτσίνου.
Η παραθαλάσσια Τραχήλα ήταν η σκάλα για τις Θαλάμες και τη Λαγκάδα και ένα καλό λιθόστρωτο
μονοπάτι κατηφορίζει απο τον καθένα προς τον μικρό οικισμό που αγκαλιάζει το προφυλαγμένο λιμανάκι του.
Τελευταίος οικισμός της Μεσσηνιακής Μάνης, στα νότια, είναι η μικρή Πολιάνα ( σήμερα Άγιος Νίκων) που φωλιάζει σε ελαιόφυτη λεκάνη κάτω απο την εποπτεία του μοναστηριού του Αγίου Νίκωνα που στέκει κατάκορφα.
Δεν μπορεί κανείς να πεί ότι γνώρίζει πραγματικά την Μάνη κι ακόμα περισσότερο τον Ταϋγετο αν δεν έχει περπατήσει έστω και λίγο στα υπέροχα λιθόστρωτα που συνδέουν τους οικισμούς ή στα μεγάλα μονοπάτια του βουνού.
Οι επιλογές είναι αναρίθμητες και τα μονοπάτια σχεδόν παντού βάτα, αφού οι περισσότερες διαδρομές είναι καθαρισμένες και σηματοδοτημένες. Εκτός απο το Μπίλιοβο μπορεί να δεί κανείς στα μονοπάτια του Βύρου, είτε για μια διάσχιση απο το Εξωχώρι στα Τσέρια είτε για να ανέβει ολόκληρη την χαράδρα, πάνω στην χάραξη του αρχαίου δρόμου που φτάνει στο δάσος της Βασιλικής. Ωραία και σύνχρονα καλντερίμια ενώνουν την Καρδαμύλη με το Πετροβούνι και τη Γούρνιτσα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όσους αγαπούν τα απόμακρα μέρη και τα πιο άγρια τοπία παρπουσιάζει και το μονοπάτι που συνδέει τον Πύργο με το Ελαιοχώρι και απο κει με την Κάτω Χώρα της Μηλιάς.
Η πιο συγκλονιστική πορεία είναι η διάσχιση της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου.
Πηγή: Μεσσηνία, Πηνελόπη Ματσούκα, Εκδόσεις Μίλητος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.