"Οι Λυκοκάντζαροι κ' η κορίτσα!"

  Μιας και απόψε αναμένεται να βγουν οι καλλικάντζαροι και να μείνουν για δώδεκα μέρες, παραθέτουμε από το βιβλίο "Παραδόσεις" του Νικολάου Πολίτη μία παράδοση όπως αυτή καταγράφηκε στην Καλαμάτα για τους καλλικάντζαρους, ή αλλιώς "λυκοκάντζαρους" όπως λέγονται στη Μεσσηνία. Πρόκειται για μια μικρή ιστορία που μας αφηγείται τα καμώματα των λυκοκαντζάρων!
  ( Όσοι ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για τους κατεργάρηδες καλλικάντζαρους, μπορείτε να πατήσετε ΕΔΩ και να διαβάσετε μια παλαιότερη ανάρτηση μας με αυτό το θέμα!)

  

Οἱ Λυκοκάντζαροι κ' ἡ κορίτσα

(Καλάμαι)

   "Μιά κορίτσα τὴν ἔστειλε ἡ μάννα της 'ς τὸ μύλο ν' ἀλέση τρία σακκιά στάρι. Ὅταν ἔφτασε 'ς τὸ μύλο ἦταν νύχτα, καὶ βρίσκει μέσα τοὺς Λυκοκαντζάρους καὶ διασκέδαζαν. Μόλις μπῆκε τὴν ἐκουλούμωσαν οἱ Λυκοκάντζαροι, καὶ τὴν ερώτησαν τὶ θέλει νὰ τῆς φέρουν νὰ τοὺς διατάξῃ, γιατὶ εἶχαν σκοπὸ κατὰ τὰ ξημερώματα νὰ τὴν πάρουν μαζί τους 'ς τοῖς σπηλιαῖς ποῦ μένουν τὴν ημέρα, κ' ἐκεῖ τρῶνε φίδια καὶ γουστέραις κι' ἄλλα μαγαρισμένα πράματα. Ἐκείνη ἐγύρεψε φορέματα χρυσά, διαμαντικά, στολίδια, καὶ κάθε τόσο ποῦ τοὺς γύρευε τὸ καθένα - ἔτρεχαν οἱ Λυκοκάντζαροι καὶ 'ς τὴ στιγμὴ τῆς τὸ φερναν, ὅσο ποῦ ἐγιόμισε πλιὰ ὁ μύλος ἀπό χίλιων λογιῶν τεφαρίκια. 'Σ τὸ ὕστερο, γιὰ νὰ τοὺς ξεφύγῃ, τοὺς ἐγύρεψε νὰ τῆς φέρουν ἕνα στολίδι σπάνιο, ξέρω γὼ τί.
   Πῆγαν οἱ Λυκοκάντζαροι νὰ τὸ φέρουν, μὰ μόλις ἔφυγαν ἡ κορίτσα ἐγιόμισε τὰ δύο σακκιὰ μὲ ὅ τι μπόρεσε ἀπὸ κεῖνα ποῦ τῆς εἵχαν κουβαλημένα, τὰ φόρτωσε 'ς τἄλογο τῆς, μπῆκε κι' αυτὴ 'ς τὸ ἄλλο σακκὶ καὶ φορτώθη γι'ἀπανωγόμι, καὶ δρόμο! Γυρίζουν οἱ Λυκοκάντζαροι 'ς τὸ μύλο δὲν τὴ βρίσκουν· τρέχουν 'ς τὸ δρόμο καὶ βλέπουν τἄλογο μὲ τὰ τρία σακκιά. "Νὰ τὸ ἕνα πλευρό, λένε, νὰ καὶ τἆλλο, νὰ καὶ τἀπανωγόμι. Μὰ ἡ κορίτσα ποῦ εἷναι;" Γιατὶ νόμιζαν πῶς τἄλογο ἦταν καὶ τώρα φορτωμένο ὅπως ὅταν πῆγε 'ς τὸ μύλο· " 'Σ τὴ χούρχουλη τοῦ μύλου!" λένε πάλι ἀναμετάξυ τοὺς. Καὶ γυρίζουν πάλι. Ψάχνουν 'ς τὴ χούρχουλη τοῦ μύλου, δὲν τὴ βρίσκουν κ' ἐκεῖ. Τρέχουν πίσω 'ς τὸ δρόμο. Τἄλογο ὅμως εἷχε προχωρήση πολύ, καὶ ἐφαινότανε τὰ σπίτια τοῦ χωριοῦ· "Νὰ τὸ ἕνα πλευρό, λένε πάλι, νὰ καὶ τἆλλο, νὰ καὶ τἀπανωγόμι. Μὰ ἡ κορίτσα ποῦ νά ναι;" Ἡ κορίτσα κατάλαβε πῶς ἔφτασε 'ς τὸ χωριό, πῆρε θάρρος, καὶ φωνάζει ἀπὸ μἐσα ἀπὸ τὸ σακκί· "Ξύλα κούτσουρα δαυλιὰ καϊμένα!" Ν' ἀκούσουν αὐτὸ οἱ Λυκοκάντζαροι, ὅπου φύγῃ φύγῃ ἀπὸ τὸν τρόμο τοὺς. Γιατὶ φοβήθηκαν μὴ βγοῦν οἱ χωριάταις μὲ ξύλα καὶ μὲ καϊμένα δαυλιὰ καὶ τοὺς κυνηγήσουν. "

Πηγές: Ν.Γ. Πολίτου, Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού "Παραδόσεις", Τόμος Α' 
dim-rizou.pel.sch.gr